The Great Ocean Road

Blog 3: Great ocean road. 4-4-2015

The Great Ocean Road (GOR) is een grote weg die gebouwd is ter nagedachtenis van de 2e wereld oorlog slachtoffers. De weg is 240km lang, begint bij Torquay (Links onder Melbourne) en eindigt in Warrnambool (richting South Australia). Mijn zus en ik besloten om 6 dagen een busje te huren. Uiteindelijk voor 3 personen, want mijn zwager (die ik nog nooit had ontmoet) had besloten om naar Melbourne te komen voor de trip. Dat kwam goed uit, want anders was ik de enige met een rijbewijs en zo kon ik hem direct voor de familie goedkeuren(haha). Maandag ochtend zijn we richting de Rental gegaan om de bus op te halen. Het was nog even spannend wat voor busje we zouden krijgen, want dit bedrijf pimpt oude busjes zelf op. Dit doen ze met graffiti tekeningen van peacetekens tot… een bus vol mannelijke geslachtsdelen. Uiteindelijk kregen we een vette bus die prima bij ons paste en kon ik opgelucht ademhalen.
Onze reis begon richting slaapplaats Lorne (<140 km Melbourne). Onderweg kwamen we bij een eerste surfplaatsje aan de GOR en we waren direct verbluft van de kleurcontrasten. De zee was namelijk felblauw (met de meest perfecte surfgolven) en de rotskliffen fel rood/bruin. Niet wetend wat ons nog te wachten stond was het vrij verleidelijk om hier te blijven hangen, maar de goede verhalen over Lorne hielden ons op weg. Het begon al wat bergachtiger te worden en in vergelijking met het platte Melbourne was dit een leuke verandering. In Lorne aangekomen hebben we wat informatie verzameld bij locals over de beste plaats om stiekem te kamperen zonder een enorme boete (want die hebben ze hier) op te lopen. Het advies was duidelijk, zo veel mogelijk uit het zicht en niet op parkeerplaatsen aan de GOR. We hadden voor vertrek wel een gratis camping gevonden, maar daar was 4WD bij aanbevolen en dat hadden we niet. Uiteindelijk na een duik genomen te hebben tussen enorme golven zijn we opzoek gegaan naar een aanbevolen zijweggetje. Deze was vrij verborgen, maar hadden we toch snel gevonden. Na de eerste bocht doemde er ineens een enorm steile berg met onverharde hobbelweg op. Het bleek de camping te zijn voor de 4WD auto’s maar er was geen weg meer terug dus gas erop en gaan! Dit bracht ons bij de meest mooie slaapplek ooit. In een bos boven op een klif met uitzicht op de GOR hebben we op een heldere avond (mooiste sterrenhemel ooit) boven op het dak van de bus geslapen. Nooit gedacht dat het nog beter kon worden..
De volgende dag rond 10 uur vertrokken en zijn we na flink wat km’s voor een langere pauze gestopt bij Apollo Bay om onze nieuwe surfplank uit te proberen. Waar de golven er op het land zo perfect uit zien voor beginners, zijn ze in het water toch een stukje groter dan verwacht. Dus na de zoveelste ‘’nosedive’’ zijn we verder gaan rijden richting een slaapplek met als doel de vorige nacht te overtreffen. Al rijdend zagen we een bordje met Johanna Beach 10km en herinnerde we ons de 2 Nederlandse meiden bij de Rental die zeiden dat we hier echt naartoe moesten. Dus wij onze vrijheid achterna en hier vonden we onze 2e slaapplaats. Zo goed als op het strand geparkeerd hebben we weer op het dak geslapen. Dit keer zonder bos en dus de volgende ochtend links van ons bed een fantastische zonsopgang en rechts van ons de zee met posterachtige golven. Dag 3 stond in het teken van de standaard toerist uithangen en dus naar The Gibson steps, The loch ard gorge, The Twelve Apostles en The London Bridge. De laatste is alleen niet meer een brug omdat het in 1990 is ingestort en 2 mensen eraf gered moesten worden met een helikopter. Zie foto’s.
Inmiddels waren we wel benieuwd waar alle kangoeroes en koala’s waren, want we hadden er nog geen gezien. We waren er nog niet over aan het praten of we zagen onze allereerste kangoeroe! Aan de kant van de weg! Zonder hoofd.. Oftewel ‘’Roadkill’’. Waar de hele bus bij de eerste roadkill nog gevuld werd met een luide ‘’aaaaaawwwhhh’’, waren we er 100 Skippy’s later er wel overheen.
Uiteindelijk hebben we tijdens het rijden op de heuvels in de verte toch een groep levende kangoeroes gezien en was onze droom verwezenlijkt. Later hebben we er gelukkig nog veel meer levend en van dichtbij gezien. Nu nog de Koala’s. Deze zaten volgens een Aussie in Tower Hill en waren het meest actief in de ochtend en avond. Tower hill is een natuurreservaat vlak na stad Warrnambool, wat het einde is van de GOR. Even van de grote weg af op een heuvel vonden we een parkeerplaats naast het reservaat met uitzicht over de stad. Prima leek ons, maar terwijl we het bed aan het opmaken waren kwam iemand ons vertellen dat we hier niet mochten kamperen. Gelukkig geen boete, maar toch verder zoeken. Uiteindelijk voelde we ons thuis op een weiland tussen de koeien, net als in NL en was mijn mascotte koe (zie foto) ook weer tevreden. De volgende ochtend gingen we op Koala jacht en waren we vlak na zonsopkomst (7.30 uur) de eerste in het park. Hier hebben we rondgelopen, maar nog steeds geen koala te bekennen. Bij terugkomst op de startplek was er inmiddels een parkwachter aanwezig en vertelde we onze teleurstelling. Hij vertelde ons dat er zo’n 40 koala’s in het park zijn en dat er 2 in de boom boven onze bus zaten. Dit zorgde voor flink wat hilariteit aangezien we 1,5 uur hebben lopen zoeken en daarbij ook nog bijna aangevallen werden door 2 emoes. Maar eind goed al goed want we hebben ze gevonden.
Er was een tip van een patiënt die me is bijgebleven en dat was Ewans Ponds. Hij vertelde over een meertje dat zo helder is dat het lijkt of je zweeft. Perfect voor duiken en snorkelen. Het enige was dat het nog wel 2 uur heen en dus ook terug reizen was naar South Australia en dat de dagen op begonnen te raken. We besloten toch maar te gaan. In The middel of nowhere vonden we een klein afslagbordje met Ewans ponds en we vroegen ons af of we wel de goede beslissing hadden genomen. Het was zeker een goede beslissing, want voor mij was dit toch wel een hoogte punt in de hele trip. Ik heb op heel wat heldere plekken gedoken, maar dit was het meest heldere water dat ik ooit heb gezien! Er waren 3 ponds waar je via een sprookjesachtige doorgangen met mooie waterplanten doorheen kon snorkelen. Moeilijk te omschrijven hoe gaaf het was.
We reden terug naar Victoria (provincie van Melbourne) en na een mooie zonsondergang reden we verder opzoek naar een nieuwe slaapplek. Dit bleek hard nodig want ik reed al een paar minuten aan de rechter kant van de weg. Niemand had iets door en het voelde super natuurlijk totdat er een auto frontaal op ons af kwam en ik snel naar links moest. Dat was even schrikken. Na wat goede nachtrust en het aanduwen van de bus (iets te lang de lampjes aangehad) gingen we verder landinwaarts en bezochten we The Grampians. Dit is een groot national park wat bekend staat om de mooie hike tochten. We kozen een berg uit en zijn deze gaan beklimmen. Mt. Abrupt is 892 meter hoog en was een leuke hike van 2,5 uur.
De rest van de dag rondgereden in het mooie park en hiermee was onze trip zo goed als afgelopen want de volgende ochtend 12 uur moesten we de bus weer terugbrengen.
Morgen ga ik naar de Rip Curl Pro op Bells beach. Dit is een wereldkampioenschap golf surfen.

Mijn bucketlist gaat lekker 

G’day mates!